Tej? HEJ!
Zmiany, nowości - to dobre słowa by opisać moją obecną sytuację.
Dzień chłopaka dziś jest a ja nawet nie mam go z kim i jak spędzić. I gdzie. Bo z kim, i jak i gdzie i po co? Nie ważne. W końcu mam chwilkę by usiąść tu i napisać do Was kilka słów chociaż aby poinformować co u mnie , mimo że jest Was tutaj coraz mniej niestety. Coraz mniej wyświetleń posta czy nawet samego bloga. Szkoda. Ale to moja wina. Kiedyś uwielbiałam tu pisać do Was, chociaż większość słów czułam się jakbym pisała do ściany, albo po prostu w pamiętniku. Jedyna różnica to taka, że ktoś to czytał. A tymi KTOSIAMI byliście WY. Czułam, że mogę Wam wszystko napisać, nawet największą drame czy nie wiadomo co... Mogłam podzielić się z Wami tymi złymi ale i dobrymi chwilami. Opowiadaniami, relacjami, zdjęciami. Teraz częściej siedzę na Instagramie lub po prostu piszę ze znajomymi, nawet tymi z sieci. Ciężko jest mi tu wrócić. Pewnie zauważyliście, że obiecuje codzienne lub cotygodniowe wpisy ale nie starcza mi czasem w ciągu dnia nawet na notke typu "jest ok!" albo "źle mi" . Dwa słowa a nawet nie mam na nie czasu? Kłamie? Ściemniam? Nie, czasem nie mam czasu odpisać nawet komuś czy coś. Omija mnie wiele sytuacji nawet w domu, bo po prostu mnie nie ma nawet gdy jestem obecna ciałem. Ale spróbuje chociaż raz w tygodniu lub raz na dwa tygodnie wstawić chociaż króciutki post. O! I ustawie sobie przypomnienie specjalnie na telefonie aby nie zapominać o tym blogu. Włożyłam w niego całe swoje serce z dawnych lat, swoje emocje, żale, perspektywy, wiele rozczarowań ale i dobrych albo i nawet cudownych momentów.
Gdy mieszkałąm dwa lata temu w Ostrowcu Świętokrzyskim kupiłam wtedy taniego ale nie do końca coś ala notebooka. Jest ze mną do dziś, mimo że to straszny szajs jak na dzisiejsze nawet notebooki. Ale jest, przydaje się, najprostsze czynności związane z pracą, szkołą itd można robić. A i pełni nawet pełni dla mnie swego rodzaju funkcje tableta graficznego. Nie idze mi najgorzej, ale jednak nie posiada on tyu funkcji co normalny tablet graficzny, na którego na razie niestety mnie nie stać.
I pewnie nie było by mnie stać przez następne cztery lata. Ale będzie powoli. Powoli do przodu. Dlaczego przez takie okres czasu? Otóż mam niezdolność do pracy wpisaną w orzeczenie o niepełnosprawności. Jeden lekarz odmówił mi już zgody na prace, a drugi pozwolił pracować ale w warunkach chronionych a ta firma niestety nie spełniała takich wymagań i musiałam się pożegnać. Nie jest lekko. Grupę inwalidzką mam już 4 rok, przez ostatnie trzy lata mogłam podejmować prace i było wszystko ok. Ale wraz ze zmianą miejsca zamieszkania i zameldowania przede wszystkim i zważywszy na to, że skończyło mi się właśnie owe orzeczenie musiałam duchowo stanąć na komisji dzięki cudownemu Koronowirusowi. Tak, gromkie brawa dla pana wirusa Covida. Nie byłam zachwycona. A gdy zobaczyłam decyzje a odwołanie nic nie dało, mimo rozpisania się przez urząd na prawie dwie strony i tak nie dostałam ani pieniążków z tytułu niepełnosprawności ani renty socjalnej ani nawet rzekomej zdolności do pracy. Tak więc wracając do domu rodzinnego pozostałam jedynie z rentą rodzinną po zmarłym tacie , którą mama wydaje na żyćko. Czyli podsumowując pozostałam bez jakichkolwiek środków do życia.
Na pomoc przybyła mi cudowna Pani z Fundacji, która po 1 zaoferowała staż w przyszłym zawodzie kosmetyczki, który był płatny dla mnie. Nieźle - pomyślicie. A no i owszem. Ale później niestety aż do sierpnia nadal byłam bez środków bo pieniążki ze stażu szybko się skończyły. Po 2 od około 9 września zaczęłam odbywać kurs na pracownika biurowego z obsługą klienta. Ekstra sprawa, naprawdę. Dziś właśnie go oficjalnie zakończyłam . Będą z tego pieniążki i certyfikat. Nie jest źle, ale mogłam chyba wybrać inny kierunek , ponieważ niestety wszystko prawie wiedziała, jeśli chodzi o teorie. A praktykę miałam w małym palcu. Miałam, bo musiałam sobie wszystko przypominać co w sumie samo w sobie było całkiem ciekawe i swego rodzaju także sprawdzianem ile wyniosłam ze swojej edukacji szkolnej. Po 3 i nie ostatnie, jutro składam wniosek o staż w salonie tatuażu , właśnie u tej Pani i dzięki tej Pani! Jest naprawdę przecudowna spełniając za każdym razem w taki sposób moje marzenia. Jestem jej tak przeogromnie wdzięczna. Nie da się tego opisać słowami.
Jeśli chodzi o staż w studiu tatuażu, to jestem wdzięczna również tatuatorowi, który po 1 zgodził sie na ten staż już przed latem, w czerwcu lub maju. Ale niestety nie mogłam zrealizować go już nie wiem z jakiego powodu no ale mniejsza.. A po 2 gdybym nie wygrała u niego sesji tatuażu (czyli 1 miejsce) nie miałabym chyba tak szybko tak świetnie poprawionej dziarki i kontaktu z tak cudownym człowiekiem, jakim jest ten mężczyzna . Nie dość , żę chce mnie uczyć tej cudownej sztuki, to jeszcze zapewnia mi miejsce stażowe, gdzie będzie musiał mnie znosić prawie 7 dni w tygodniu. Niesamowite ile można zyskać w social mediach .
A skoro jesteśmy już przy temacie social medii, to zaczęłam nagrywać też tik toki, chociaż niby obiecałam raz w tygodniu i to jeszcze w niedziele popołudniu wrzucać chociaż jednego krótkiego tik toka a tu klops , nie ma regularności i moje ostatnie tik toki dotyczą właśnie tatuażu w Royal Blue Studio Tatuażu w Kielcach. Zapraszam i polecam.
Na dziś będzie to już chyba koniec wpisu. Do 18:30 mam w zasadzie czas aby go dodać ale może w końcu wrzucę jakieś aktualne fotki albo chociaż dodam jakieś grafiki z neta? Nie wiem , może. A może nie. Nie wiem czy zdążę.
Tak więc zapraszam Was na mojego instachłąma, znaczy instagrama, fanpage dla Facebooku nadal śmiga ale wolniej oraz na Tik Tok'a.
Trzymajcie się ciepło i...
Niech moc będzie z Wami w te jesienne wieczory.
A ja uciekam ogłądać steama na kanale Qbiczki, w sumie to pisząc to słucham Cię, Qbiczka! Więc pozdrawiam Ciebie i widzów.
Następna relacja będzie już ze studia tatużu.
Sayoooo.
PSSST! Nowy rozdział Naznaczonych niedługo będzie śmigał na blogu. Zostawcie komentarz a będę wołać na IV część! ~Amaya
psst! jeśli doczytałeś do końca zostaw po sobie jakiś ślad. podziwiam Cię w tej chwili! :)
